Sinds de middeleeuwen manifesteren individuele mensen zich in de groep en groepen zich in de samenleving door middel van visuele kentekens die we wapens plegen te noemen. Oorspronkelijk waren dat de kentekens die ridders op hun wapenrusting aanbrachten om in strijdgewoel voor- en tegenstanders in een oogopslag van elkaar te kunnen onderscheiden. In een tijd dat maar weinigen konden lezen bleek het identificatiemiddel zo efficiënt dat het buiten het slagveld werd toegepast. Waarmee je kon laten wie en wat je was. Binnen een halve eeuw verbreidde het zich door heel West-Europa en door alle rangen standen, vrouwen zowel als mannen, burgers en geestelijken, tot op de dag van vandaag.
Heraldiek, want daar spreken we hier over, is een traditie die door de generaties werd en wordt doorgegeven om de identiteit van een gemeenschap – familie, verenigingen, private- en publiekrechtelijke rechtspersonen – tot uitdrukking te brengen en te versterken. Familiewapens zijn sterk tot het gevoel sprekend, subjectief zich verwant voelend, verbonden met een naam, een gemeenschap.
Kortom, wapens behoren tot ons immaterieel cultureel erfgoed.
Een bericht van Robert van Dijk.