Aangezien ik niet meer de jongste ben, volg ik uiteraard zeer geïnteresseerd de gevolgen van de Corona voor de senioren. Dat was vooral tijdens de beginfase door matig beleid niet al te best. Bejaarden- en zorginstellingen leken welhaast op sterfhuizen. Veel ouderen stierven in grote eenzaamheid zonder dat hun familie er bij kon zijn. Het drama dat zich afspeelde binnen de Nederlandse verzorgingstehuizen en hoe de rest van de samenleving hierop reageerde, kreeg te weinig aandacht. Het werd een drama dat naar mijn idee sterk onderbelicht is gebleven. Daarna kwam nog de Lockdown periode waar veel senioren werden gemarginaliseerd en velen vereenzaamden en soms omkwamen door eenzaamheid en ellende.
Maar ook 2022 begon erg slecht voor de ouderen met een gebrekkig pensioen. De prijzen van voeding en brandstof schoten als een raket de hoogte in, de (gemeente-) belastingen op veel zaken stijgen. Van de kapper tot de horeca van vinyl tot chocolade alles wordt door de inflatie duurder. Het inflatie spook in Nederland, een van de hoogste in Europa, waart rond vooral door gebrek aan lokale grondstoffen. De vrees van veel ouderen “Oud is arm”, een geliefkoosde joodse uitdrukking, wordt geleidelijk aan een realiteit. Dit is vooral zuur als men hard heeft gewerkt en een pensioentje bij elkaar heeft gespaard. Veel pensioenkassen zijn in de jaren 90 leeg geroofd en nu verdampt bovendien veel van de koopkracht door de inflatie. Juist de gepensioneerden met een klein pensioen worden hard getroffen omdat zij geen inflatie compensatie krijgen en geldelijk in de armoede geraken waartegen geen weerwoord is. Veel ouderen kunnen daardoor niet hun budget rond krijgen en moeten met nauwelijks genoeg rondkomen. Geen wonder dat veel mensen in Nijmegen naar Duitsland gaan voor benzine en boodschappen. Daardoor krijgen de kleine winkeliers die het door Corona toch al moeilijk hebben, nog een extra (genade)klap. Mogelijk raakt Dukenburg sommige van deze winkeliers wel kwijt. Veel ouderen dreigden ook in de kou te zitten en zoals vroeger onderkoelt te raken en daarvan een flinke longontsteking op te lopen. In mijn jeugdjaren kwam dit nog vaak voor tijdens de crisis na de Spaanse griepperiode. Maar gelukkig hebben we dit jaar tot nu toe geen 11steden winter gehad.
Ook de huisvesting van senioren wordt een probleem. Gelukkig dat de Orangerie is herbouwd en nu Gouden Handen heet. Het opgeknapte pand ziet er inderdaad piekfijn uit zoals ik bij een kort bezoek kon constateren. Het beheer van dit seniorencomplex is in handen van een (buitenlandse) beursonderneming Corian die in Nederland “Gouden handen” als naam voert en in Nederland heel wat zorgcomplexen voor ouderen met een zekere luxe exploiteren. Dit complex is zeker een aanwinst voor onze wijk, maar voor wie? Alle waar naar zijn geld. De huurprijzen liggen tussen de 2000-3000 per maand. Hoewel deze huur wellicht zeer verantwoord is weet ik nauwelijks mensen die, een dergelijk bedrag maandelijks te spenderen hebben. U wel, ik niet.
Erger vind ik nog de nieuwbouwplannen in de Weezenhof waar boven een winkelcentrum ca 115 wooneenheden worden gepland van 45 vierkante meter zonder balkon rond een binnenplaats gelegen. Vanaf de galerij kon men dan in de diepte kijken. Veel mogelijkheden om van het zonnetje te genieten zijn er niet. Deze wooneenheden zijn niet in de vrije sector. Ben ik blij dat ik daar niet hoef te wonen. Wanneer ik daar de laatste jaren van mijn leven zou moeten doorbrengen dan had ik het gevoel dat in een gevangenis te zijn ondergebracht, zonder de faciliteiten die gevangen in een echt huis van bewaring tegenwoordig hebben. Ben ik blij dat ik nog in mijn doorzonrijtjeshuis woon. Wanneer ik mijn laatste dagen in een dergelijke 45 m wooneenheid zou moeten slijten dan wenste ik geen 93 jaar te worden.