De laatste jaren is een nieuwe technologie ontwikkeld die kleine stukjes DNA kan terugwinnen. Hierdoor is het mogelijk geworden om lichamen met sterke ontbindingsverschijnselen toch geïdentificeerd kunnen worden. Zoals bijvoorbeeld lijken van mensen die o.a. door een verdrinkingsdood gestorven zijn of na doding in een plas zijn gedumpt en heel lang in het water hebben gelegen.
Wetenschappers zijn in staat om sporen van DNA te achterhalen om een genetisch profiel op te bouwen en vervolgens familierelaties af te leiden door databases met DNA-profielen te doorzoeken van mensen die hebben betaald om de sequentie van hun genetisch materiaal te laten bepalen. Door het perfectioneren van de methoden om zelfs het meest waardeloze, meest uitdagende, gedegradeerde DNA te nemen en er nog steeds sporen van te vinden om een lijk te identificeren. Met behulp van de nieuwe methode was men in staat om menselijk en niet-menselijk DNA te onderscheiden, de gebroken sequenties te onderscheiden van de intacte sequenties en de gebroken sequenties te repareren met behulp van enzymen.
Het gebruik van DNA-tests om de familiegeschiedenis te bepalen werd rond de eeuwwisseling mogelijk, toen commerciële DNA-laboratoria – waarvan de eerste Family Tree DNA was – testkits aan het grote publiek begonnen aan te bieden. Iedereen kon een wanguitstrijkje indienen en hun DNA-profiel zou worden geïdentificeerd en opgeslagen in de online database van het bedrijf.
Er waren grenzen aan deze eerste tests – het vermogen om iemands vaderlijke kant te traceren was volledig onafhankelijk van het traceren van hun moederlijke kant. De grote doorbraak kwam in 2009, toen 23andMe hun “Relative Finder”-tool lanceerde. Het bedrijf was in staat om autosomaal DNA te verzamelen – dat is 50 procent van de moeder, 50 procent van de vader – en kon uitgebreide, complete stambomen opbouwen. Nu konden hele families hun DNA indienen en generaties lang hun afstamming terug opbouwen.
In de loop der jaren verlegden onderzoekers de focus naar buiten, waarbij ze hun expertise in het interpreteren en begrijpen van DNA gebruikten om mensen te helpen familieleden te vinden, terwijl ze achteruit werkten om hun stamboom uit te bouwen.
De techniek is afhankelijk van de bestaande DNA-profielen die beschikbaar zijn in online databases. Genetische genealogen verwijzen naar het DNA van een onbekende persoon – het DNA dat door wetenschappers is geherstructureerd – met wat er momenteel bestaat en zoeken naar overeenkomsten.
Een match van 1 procent is meestal indicatief voor achterneven en ongeveer 3 procent voor achterneven. Elke grote hit als deze onthult een gemeenschappelijke voorouder en maakt een stamboom completer. Omdat de identiteit van degenen in DNA-databases bekend is, wordt hierdoor sterk verkleind wie de onbekende persoon zou kunnen zijn.
Het veld verwierf bekendheid in 2018 toen genetische genealogie werd gebruikt om de Golden State Killer te identificeren. Veel genetische genealogen begonnen cold cases in hun analyses op te nemen. Tot op heden heeft ze meer dan 200 helpen oplossen.
Maar het veld is niet zonder uitdagingen, en de afhankelijkheid van databases is misschien wel de grootste. Ongeveer 40 miljoen mensen hebben hun DNA ingediend in alle grootste databases – Ancestry.com, 23andMe, MyHeritage – maar alleen Family Tree DNA en GEDmatch geven toegang tot ongeveer 2,5 miljoen unieke monsters.
En de databases zijn niet representatief voor de samenleving. Omdat de meeste Europese afkomst zijn. Andere etniciteiten zijn ondervertegenwoordigd, een overblijfsel van wantrouwen vis a vis, de geneeskunde, wetshandhaving of beide. Het is ook bijna onmogelijk om een volledige stamboom op te bouwen van degenen die afstammen van tot slaaf gemaakte mensen, met alleen DNA, omdat er zoveel namen en gegevens zijn vernietigd.
De toekomstige technische uitdagingen voor genetische genealogie zijn de opschaalbaarheid ervan. Het uitbouwen van stambomen op efficiëntere, inclusieve manieren vereist grotere DNA-databases en toegang tot meer genomen.
bron:www.grid.news