Kunstenares Delphine Boëll bewees dat een onmogelijk geachte procedureslag wel succesvol kan zijn.
Alle regels spraken in haar nadeel. Het onverwachte succes van Delphine Boël (52) inspireert andere buitenechtelijke kinderen. Advocaten en specialisten familierecht worden druk bevraagd door volwassenen die een zaak willen starten tegen hun vermoedelijke biologische vader. “Delphine had zogezegd óók geen schijn van kans.” Het onverwachte succes van Delphine Boël in haar strijd om erkenning als biologische dochter van de gepensioneerde Belgische koning Albert II, spoort andere buitenechtelijke kinderen aan om soortgelijke procedures te beginnen tegen hun vermoedelijke vader. De overwinning van de kersverse prinses van België leidt volgens advocaten in het familierecht nu al tot een ’Delphine-effect’, zo meldt men. Vroeger konden we buitenechtelijke kinderen redelijk gemakkelijk adviseren: begin niet te procederen, je maakt geen kans. Nu moeten we zeggen: probeer toch maar, alles is mogelijk. Delphine was ogenschijnlijk ook kansloos. Ze had alle wettelijke bepalingen tegen, maar won uiteindelijk wel.
Naar verluidt zijn er diverse „onwettige” kinderen die het voorbeeld van Delphine gaan volgen. De bestaande Belgische wetgeving is nog van Napoleon. De regel gold dat de echtgenoot van een vrouw die een kind kreeg automatisch de vader was. Dus staande een huwelijk is een kind van zijn vrouw altijd juridische een kind van de echtgenoot. Napoleon voorkwam daarmee allerlei vaderschapsacties bij eventuele nalatenschappen van militairen, die niet zelden bij burgers werden ingekwartierd. Deze basis filosofie heeft Delphine doorbroken. De waarheid van het bloed primeert op de rechtszekerheid van een familie: “een kind heeft het fundamentele recht om haar vader te kennen.”
Dit heeft grote gevolgen voor het DNA onderzoek in de genealogie. Mocht een buitenechtelijk kind via DNA onderzoek de vader kunnen opsporen, cq om andere reden het vaderschap waarschijnlijk kunnen maken, met de eis van een DNA-onderzoek dan kan het onwettige kind een deel van de nalatenschap opeisen als biologische vaderschap door DNA kan worden aangetoond. In een groot aantal gevallen zal het mogelijk zijn via DNA-analyse de achternaam van de potentiële vader te weten te komen. Hoe dat verder moet is nog onzeker. Het is ook duidelijk dat de wetgeving achterloopt bij de wetenschappelijke ontwikkelingen. Ik denk dat dit voor forensische genealogen wellicht een toekomstige markt is.